Category: Voorheen

après un rêve ou avant le cauchemar

Julien Beaucourt (1985, Clèrmont-Ferrand/FR) is een schilder. Een ras-schilder.
Meteen toen we voor het eerst spraken over zijn project bij HET PLAFOND stond voor hem vast: “Ik wil het héle plafond beschilderen!” Ga d’r maar aan staan: bijna 25 m2!
Beaucourt-de-schilder was ons opgevallen bij een tentoonstelling, najaar 2014, bij Galerie Hommes in Rotterdam-Charlois. Daar toonde hij grote schilderingen van bloemen, in forse streken neergezet. Niet van dat benauwde – en toch heel trefzeker!
Het werk deed denken aan de late waterlelies van Claude Monet: enorme oppervlakken, overdekt met enorme bloemen – van dichtbij niet meer dan vegen kleur, maar vanaf een afstand onmiskenbaar bonte ‘bloemen’, als het ware drijvend op de ondergrond, meer egaal van kleur.
Geknipt voor HET PLAFOND! Beaucourt zelf was ook meteen enthousiast voor het idee. Wat gebeurt er als je Beaucourt’s bloemen niet meer recht vóór je ziet, maar boven je hoofd?

Julien Beaucourt – kunstenaar

Julien Beaucourt (1985, Clèrmont-Ferrand/FR) studeerde aan de ‘École Supérieure d’Art de Clermont Communauté (ESACC); daar haalde hij in 2009 zijn Master of Art. Daarna reist hij de wereld rond, en werkt hij als assistent voor andere kunstenaars, onder andere voor Anselm Kiefer, en daarna een hele tijd voor Tatiana Trouvé in Parijs. Daar heeft hij ook een eigen atelier. In 2013 komt hij naar Rotterdam, als assistent van Wieki Somers. ’s Avonds schildert hij. Hier is hij kat in vreemd pakhuis: hij kent aanvankelijk niemand, niemand kent hem. Hij wordt opgevangen door de mensen van Stichting NAC: Nieuwe Ateliers Charlois. Via hen krijgt hij een jaren ‘50 appartement om te wonen en werken.
Vóór Beaucourt hierheen kwam, heeft hij alle werk uit zijn Parijse atelier vernietigd: hier wil hij een schone lei. Hoewel hij nog regelmatig in Parijs werkt voor collega-kunstenaars, is hij hier in Rotterdam geconcentreerd bezig met zijn ‘zelf’ als kunstenaar. Mooi hoor, om zó intensief met andere, en zó grote kunstenaars samen te werken – van hen te leren. Nú is het tijd voor ‘zelf’. Beaucourt vertelt over de Schaduw in het gelijknamige sprookje van Andersen, die op een … Lees Meer

Tijdens de tentoonstelling The Factory Set van Ron van der Ende in de Kunsthal hing bij HET PLAFOND diens vroege werk Walvis / Miyamoto Musashi uit 1988, dat sindsdien deel uitmaakt van de collectie van Guus Vreeburg/HET PLAFOND.
Het is gemaakt van gasbuis, racefietsstuurtape in twee kleuren, en witte denimstof.

De walvis dook als het ware op uit het water van de Zalmhaven, sinds 1992 Gedempte Zalmhaven.

… Lees Meer

Jochem Rotteveel bij HET PLAFOND

De installatie, die Jochem Rotteveel voor HET PLAFOND maakte omarmt de hele ruimte – zij wervelt langs het plafond, langs diverse wanden, traptreden en de grote winkelruit aan de straat.
Wie Rotteveels recente werk kent, zou wellicht ook hier de abstraherende maar toch in essentie figuratieve beelden verwachten die hij schildert uit gekleurd tape. Dergelijke tape-eningen zijn voor hem altijd verbeeldingen van zijn intuïtieve reactie op visuele motieven.
Bij Het Plafond kiest hij een heel andere benadering: hier zijn het woorden en zinnen, die monumentaal beeld worden: “En de woorden wolken / onder het grijze plafond / …”

Jochem Rotteveel – tape-eningen

Jochem Rotteveel is bekend van zijn tape-eningen in brede tape in felle kleuren, waarmee hij stoere, monumentale beelden maakt. Hij noemt dat ‘schilderen met tape’. Dergelijke beelden waren onlangs te zien in galerie Helder in Den Haag. De titels van die werken deden vermoeden dat het om landschappen ging, sterk geabstraheerd en geschematiseerd in zowel kleur als vorm.
Het tape waarmee Rotteveel werkt kent een tamelijk uitgebreid, maar uiteindelijk toch geschematiseerd palet in stevige, heldere kleuren. De enige manier om tot subtiele nuances te komen is door de contrastwerking van verschillende kleuren tape pal naast elkaar.
Ook zijn vormentaal is tamelijk schematisch. Alhoewel Rotteveel zijn tape als het ware kneedt in allerlei bochten en krommingen, waardoor een driedimensionaal oppervlak ontstaat als dat van verfklodders, blijft het tape toch altijd stugger dan de souplesse van kwast of penseel.
Zelf zegt hij er in een recente tekst[1] dit over: “Gefascineerd door de schilderachtige kwaliteiten van tape paste ik het materiaal steeds vrijer en losser toe in de hoop de toets te vinden die dit materiaal in zich heeft. Anderzijds hou ik van sterk grafische en heldere composities die leiden tot strenge, hermetische beelden.”
Rotteveels landschappelijke composities zijn niet te zien en begrijpen als afbeeldingen van bestaande landschappen, en zelfs niet als geschematiseerde abstracties daarvan – maar eerder als verbeeldingen van Rotteveels intuïtieve reactie op visuele motieven.

Jochem Rotteveel – woord-beelden

Gevraagd om een werk te ontwikkelen voor HET PLAFOND, kwam Jochem Rotteveel bij ons eerste … Lees Meer

 Tapeworms – Urban parasites #1: binnen-buiten

De installatie Tapeworms – Urban Parasites #1: binnen-buiten was onderdeel van de Language & Art Gallery Tour ttv 45e Poetry Poetry International Festival Rotterdam 2014

Tapeworms bij HET PLAFOND

Met zijn project Tapeworms – Urban Parasites #1: binnen-buiten pakt Isaac Monté (1988; opgeleid als interieurarchitect en productontwerper) heel het plafond van HET PLAFOND. Een weefsel uit flinterdunne stroken mat en zachtglanzend materiaal vult de ruimte: van boven tot onder, van links naar rechts en van voor naar achter. Dat weefsel is niet statisch, maar golft door ruimte en tijd. Nu eens werkt het uitnodigend, dan weer biedt het nauwelijks een ingang, en sluit het je eerder buiten. Is dit weefsel een apart ‘ding-in-de-ruimte’, als een hangmat bijvoorbeeld? Óf is het onderdeel van de ruimte zelf, als een soort bewegende wand, of interactief plafond? Is het dus ‘object’ of ‘architectuur’? Misschien wel beide tegelijk. Het lijkt zich als een parasiet genesteld te hebben in HET PLAFOND, niet alleen in ‘de ruimte boven je hoofd’, maar in de hele ruimte – in hoeverre zijn wij nog welkom in deze veelheid? Tegelijkertijd intrigeert het door zijn gracieuze bewegingen – als van pauwen of pijlstaartroggen.
Hier wordt die beweging opgewekt door een paar dozijn kleine elektromotortjes, dicht onder het plafond. Ze worden aangestuurd door een computer en ontwerpsoftware (Arduino). De zwarte stroken waaruit het welvende weefsel is opgebouwd zijn in werkelijkheid videotape – u weet wel, uit van die wat ouderwets wordende VHS-cassettes.
Uit die twee componenten bouwt Isaac Monté een site specific installatie die getuigt van veel realiteitszin en die tegelijk in meerdere opzichten heel poëtisch te noemen is.

Isaac Monté

Isaac Monté (Gent, 1988; woont en werkt in Rotterdam) is een jonge interieurarchitect-productdesigner, die niet het zoveelste leuke lifestyle gadget wil ‘creëren’. Hij studeerde in de zomer van 2013 af bij de bachelor Product Design van de Willem de Kooning Academie. Hij won toen de Drempelprijs Vormgeving voor projecten als ‘Les Sauvages’ – waarbij hij het bont van doodgereden katten, hazen en konijnen nieuw leven gaf in een serie fetish-maskers – en de ‘Filter Factory’ – … Lees Meer